دهی است از دهستان صوفیان بخش شبسترشهرستان تبریز، در 8هزارگزی جنوب غربی شبستر در جلگۀ معتدل هوائی واقع و 810 نفر سکنه دارد. آبش از چشمه تأمین می شود. محصولش غلات و حبوبات، شغل اهالی زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
دهی است از دهستان صوفیان بخش شبسترشهرستان تبریز، در 8هزارگزی جنوب غربی شبستر در جلگۀ معتدل هوائی واقع و 810 نفر سکنه دارد. آبش از چشمه تأمین می شود. محصولش غلات و حبوبات، شغل اهالی زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 4)
از فضلاء عرفای نعمت اللهی در اوائل قرن 13 هجری است جامع معقول و منقول. سلسلۀ طریقت وی به شیخ زاهد گیلانی مرشد شیخ صفی الدین اردبیلی میرسد. وی در 1222 هجری قمری در هنگام سفر حج در کاظمین وفات یافت و از اشعار اوست: عمری بدر مدرسه ها بنشستم بااهل ریا و کبر و کین پیوستم از یک نظر عاشق رمزی آخر هم از خود وهم ز غیر خود وارستم. (ریحانه الادب) (ریاض العارفین هدایت)
از فضلاء عرفای نعمت اللهی در اوائل قرن 13 هجری است جامع معقول و منقول. سلسلۀ طریقت وی به شیخ زاهد گیلانی مرشد شیخ صفی الدین اردبیلی میرسد. وی در 1222 هجری قمری در هنگام سفر حج در کاظمین وفات یافت و از اشعار اوست: عمری بدر مدرسه ها بنشستم بااهل ریا و کبر و کین پیوستم از یک نظر عاشق رمزی آخر هم از خود وهم ز غیر خود وارستم. (ریحانه الادب) (ریاض العارفین هدایت)
نعمت اﷲ (قاضی...) علامه عباسی، از دانشمندان و پارسی گویان هندوستان است و با میرزا باقی معاصر بوده است. او راست: جائی که عرض درد دهد دل فکار تو روی زمین چو عرصۀ محشر بهم خورد. (از مقالات الشعراء ص 817)
نعمت اﷲ (قاضی...) علامه عباسی، از دانشمندان و پارسی گویان هندوستان است و با میرزا باقی معاصر بوده است. او راست: جائی که عرض درد دهد دل فکار تو روی زمین چو عرصۀ محشر بهم خورد. (از مقالات الشعراء ص 817)
نعماء. نعمت ها. رجوع به نعماء شود: گویند عالمی است خوش و خرم بی حد و منتهاست در او نعما. ناصرخسرو. ز آنجا همی آید اندرین گنبد از بهر من و تو اینهمه نعما. ناصرخسرو. گفت نشناسی درخت و چشمه ای کز کرمشان بر تو نعما دیده ام. خاقانی
نعماء. نعمت ها. رجوع به نعماء شود: گویند عالمی است خوش و خرم بی حد و منتهاست در او نعما. ناصرخسرو. ز آنجا همی آید اندرین گنبد از بهر من و تو اینهمه نعما. ناصرخسرو. گفت نشناسی درخت و چشمه ای کز کرمشان بر تو نعما دیده ام. خاقانی
کلمه مرکب از نعم و ما یعنی نیک و بسیار خوب. گویند: غسلت غسلاً نعما، ای نعم ما غسلت، غسل کردم غسلی نیک. و دقاً نعما، کوبیدنی نیک و بسیار نرم. (از ناظم الاطباء)
کلمه مرکب از نعم و ما یعنی نیک و بسیار خوب. گویند: غسلت غسلاً نعما، ای نعم ما غسلت، غسل کردم غسلی نیک. و دقاً نعما، کوبیدنی نیک و بسیار نرم. (از ناظم الاطباء)
مال. (از منتهی الارب) (آنندراج). ثروت. دسترس. (غیاث اللغات). ثروت. دارایی. رجوع به نعمه شود: امروز به اقبال توای میر خراسان هم نعمت و هم روی نکو دارم وسناد. رودکی. بود از نعمت آنچه پوشیدند و آنچه دادند و آنچه را خوردند. رودکی. آن مال و نعمتش همه گردید ترت و مرت آن خیل و آن حشم همه گشتند تار و مار. خجسته. اگر نسبتم نیست یا هست حرّم اگر نعمتم نیست یا هست رادم. عسجدی. و گر کمترم من از ایشان به نعمت از آنان فزونم به شیرین زبانی. منوچهری. بنده یک روز خدمت دیدار خداوند را به همه نعمت ولایت دنیا برابر ننهد. (تاریخ بیهقی ص 361). رحمت و برکتهای ایزدی... بر تو باد و به آن نعمت بزرگ که تو داری. (تاریخ بیهقی ص 314). فرمودیم تا دست وی از شغل عرض کوتاه کردند و وی را جائی نشاندند و نعمتی که داشت پاک بستدند. (از تاریخ بیهقی ص 335). بوسهل با جاه و نعمت و مردمش در جنب امیر حسنک یک قطره بود از رودی. (تاریخ بیهقی). دور باشید از زنان که نعمت پاک بستانند و خانه ها ویران کنند. (تاریخ بیهقی ص 329). با نعمت تمام به درگاهت آمدم امروز با گراز و چوبی همی روم. اسدی (گرشاسب نامه ص 168). طاعت اگر اصل همه شکرهاست عمر سر هر شرف و نعمت است. ناصرخسرو. گرم نعمتی بود کاکنون نماند کنون دانشی هست کآنگه نبود. مسعودسعد. نعمت ترا سزد که به شادی همی خوری ز آن قوم نیستی تو که نعمت دفین کنند. معزی (آنندراج). مرد بزاز و زرگر و عطار خوبی کار و نعمت بسیار. سنائی. بر پادشاه باد که خدمتکاران را چندان نعمت و غنیمت ندهد که توانگر شوند. (کلیله و دمنه). آرزو بود نعمتم لیکن از خسان جهان نپذرفتم. خاقانی. دریاب کنون که نعمتت هست به دست کاین دولت و ملک میرود دست به دست. سعدی. ملک زاده را بر حال تباه او رحمت آمد خلعت و نعمت داد. (گلستان سعدی). ای قناعت توانگرم گردان که ورای تو هیچ نعمت نیست. سعدی. کریمان را به دست اندر درم نیست خداوندان نعمت را کرم نیست. سعدی. ، روزی. (غیاث اللغات) (از ناظم الاطباء) : خدای نعمت ما را ز بهر خوردن داد. منوچهری. بخور ای سیدی به شادی و ناز هر کجا نعمتی به چنگ آری. اسکافی. نعمت دنیا و نعمت خواره بین اینت نعمت و اینت نعمت خوارگان. ناصرخسرو. ازین خوان خوب آن خورد نان و نعمت که بشناسد آن مهربان میزبان را. ناصرخسرو. گربه را شکم از نعمت او چهار پهلو شدو از پهلوی او آگنده یال و فربه سرین گشت. (مرزبان نامه) ، عطا. (غیاث اللغات) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج). بخشایش. انعام. (ناظم الاطباء). منت. (منتهی الارب) (آنندراج). عطیه: احمد زمین بوسه داد و بر پای خاست و گفت بنده را زبان شکر این نعمت نیست. (از تاریخ بیهقی ص 269). امیر احمد را گفت به شادی خرام و هشیار باش و قدر این نعمت بشناس. (تاریخ بیهقی ص 272). اگر وی را مشغول دارند شخص امیر ماضی... را در پیش دل و چشم نهد و در نعمتها و نواختهای گونه گون و جاه و نهاد وی نگرد. (تاریخ بیهقی ص 333). به نام و نعمت ایشان بزرگ نام شدی چنال گشتی از آن پس که بوده بودی نال. (از حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی). پر فایده و نعمت چون ابر به نوروز کز کوه فرودآید چون مشک مقطر. ناصرخسرو. در جهان این دونعمتی است بزرگ داند آن کس که نیک و بد داند. مسعودسعد. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب. (گلستان سعدی) ، نیکی. آنچه از نیکوئی که در حق کسی کرده شود. (از منتهی الارب) (از آنندراج) : بنده فرمانبردار است و آنچه جهد باید کرد و بندگی است بکند تا حق نعمت خداوند را شناخته باشد. (تاریخ بیهقی ص 381). گروهی را پیراهن نعمت پوشانیده. (تاریخ بیهقی ص 383). حق نعمت شناختن در کار نعمت افزون دهد به نعمت خوار. نظامی. ، نعیم. (منتهی الارب) (از ترجمان القرآن). آسایش. (غیاث اللغات) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء). ناز. (غیاث اللغات) (مهذب الاسماء) (آنندراج) (منتهی الارب). نکوئی. (غیاث اللغات). نیکی. فراخی. خصب. خیر. برکت. رجوع به نعمه شود: ای لک ار ناز خواهی و نعمت گرد درگاه او کنی لک و پک. رودکی. نعمت فردوس یک لفظ متینش را ثمر گنج بادآورد یک بیت مدیحش را ثمن. منوچهری. بلا و نعمت و اقبال و مردمی و ثنا بری و آری و توزی و کاری و دروی. منوچهری. همواره همیدون بسلامت بزیادی با دولت و با نعمت و با حشمت و شادی. منوچهری. امیرالمؤمنین در نعمت و راحت ترزبان است به شکر الهی. (تاریخ بیهقی ص 308). و زعم امیرالمؤمنین آن است که عنایت خدای تعالی در هر دو صورت نقمت و نعمت بر او بسیار است. (تاریخ بیهقی ص 309). یکی را می دهی صد گونه نعمت یکی را نان جو آغشته در خون. باباطاهر. تیر او باد عز و نعمت و ناز تا بتابد بر آسمان بر تیر. (از حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی). نعمت عالم باقی چو مرادادی چون براندیشم ازین بی مزۀ فانی. ناصرخسرو. تا نبری ظن که مگر منکر است نعمت آن عالم را بومعین. ناصرخسرو. و در بهشت نعمت بسیار است و شراب بهترین نعمتهاء بهشت است. (نوروزنامه). و اول نعمتی که خدای تعالی بر من تازه گردانید دوستی پدر و مادر بود. (کلیله و دمنه). کیست که از نعمتهای دنیا شربتی به دست او دهند که سرمست و بی باک نشود. (کلیله و دمنه). درخصب و نعمت روزگار می گذاشت... بطر آسایش و مستی نعمت بدو راه یافت. (کلیله و دمنه). و این مدت به امید نعمت جاوید بر وی کم از ساعت گذرد. (از کلیله و دمنه). سگان را نعمت و ما را تحسر خران را دولت و ما را تمنا. جمال الدین. ز جمله نعمت دنیا چو تندرستی نیست درست گردد این گر بپرسی از بیمار. ادیب صابر. هر آنکس که کفران نعمت کند به حرمان نعمت شود مبتلا. کمال اسماعیل. نعمت از دنیا خورد عاقل نه غم. مولوی. هر که نداند سپاس نعمت امروز حیف خورد بر نصیب رحمت فردا. سعدی. دوست مشمار آنکه در نعمت زند لاف یاری و برادرخواندگی. سعدی. ، محصول. حاصل ارضی چون گندم و جو و حبوب و میوه. محصولات ارضی. (یادداشت مؤلف) : چاچ ناحیتی است... با مردمانی غازی پیشه... و توانگر و بسیارنعمت. (حدود العالم). بالس، ناحیتی است اندر میان بیابان، جائی است بسیار کشت و برز وکم نعمت. (حدود العالم). جرمنکان جائی است کم نعمت و اندک خواسته. (حدود العالم). فاقۀ کنعان دهد خساست بغداد نعمت مصر آورد صفای صفاهان. خاقانی. ، آسودگی. تن آسانی، سرور. شادمانی. (از منتهی الارب) (از آنندراج). - شاکرنعمت، مقابل کافرنعمت. - کافرنعمت، که کفران نعمت کند. که حق نعمت نشناسد و نگزارد: طایفه ای هستند براین صفت که بیان کردی قاصرهمت و کافرنعمت. (گلستان سعدی). - ناز و نعمت. رجوع به ناز شود: فی الجمله پسر را به ناز و نعمت برآوردند. (گلستان سعدی). - ولی نعمت، نیکوکار. آنکه درباره شخص نیکوئی می کند. (ناظم الاطباء). که حق نعمت برکسی دارد که او را پرورانده و روزی داده باشد
مال. (از منتهی الارب) (آنندراج). ثروت. دسترس. (غیاث اللغات). ثروت. دارایی. رجوع به نعمه شود: امروز به اقبال توای میر خراسان هم نعمت و هم روی نکو دارم وسناد. رودکی. بود از نعمت آنچه پوشیدند و آنچه دادند و آنچه را خوردند. رودکی. آن مال و نعمتش همه گردید ترت و مرت آن خیل و آن حشم همه گشتند تار و مار. خجسته. اگر نسبتم نیست یا هست حُرّم اگر نعمتم نیست یا هست رادم. عسجدی. و گر کمترم من از ایشان به نعمت از آنان فزونم به شیرین زبانی. منوچهری. بنده یک روز خدمت دیدار خداوند را به همه نعمت ولایت دنیا برابر ننهد. (تاریخ بیهقی ص 361). رحمت و برکتهای ایزدی... بر تو باد و به آن نعمت بزرگ که تو داری. (تاریخ بیهقی ص 314). فرمودیم تا دست وی از شغل عرض کوتاه کردند و وی را جائی نشاندند و نعمتی که داشت پاک بستدند. (از تاریخ بیهقی ص 335). بوسهل با جاه و نعمت و مردمش در جنب امیر حسنک یک قطره بود از رودی. (تاریخ بیهقی). دور باشید از زنان که نعمت پاک بستانند و خانه ها ویران کنند. (تاریخ بیهقی ص 329). با نعمت تمام به درگاهت آمدم امروز با گراز و چوبی همی روم. اسدی (گرشاسب نامه ص 168). طاعت اگر اصل همه شکرهاست عمر سر هر شرف و نعمت است. ناصرخسرو. گرم نعمتی بود کاکنون نماند کنون دانشی هست کآنگه نبود. مسعودسعد. نعمت ترا سزد که به شادی همی خوری ز آن قوم نیستی تو که نعمت دفین کنند. معزی (آنندراج). مرد بزاز و زرگر و عطار خوبی کار و نعمت بسیار. سنائی. بر پادشاه باد که خدمتکاران را چندان نعمت و غنیمت ندهد که توانگر شوند. (کلیله و دمنه). آرزو بود نعمتم لیکن از خسان جهان نپذرفتم. خاقانی. دریاب کنون که نعمتت هست به دست کاین دولت و ملک میرود دست به دست. سعدی. ملک زاده را بر حال تباه او رحمت آمد خلعت و نعمت داد. (گلستان سعدی). ای قناعت توانگرم گردان که ورای تو هیچ نعمت نیست. سعدی. کریمان را به دست اندر درم نیست خداوندان نعمت را کرم نیست. سعدی. ، روزی. (غیاث اللغات) (از ناظم الاطباء) : خدای نعمت ما را ز بهر خوردن داد. منوچهری. بخور ای سیدی به شادی و ناز هر کجا نعمتی به چنگ آری. اسکافی. نعمت دنیا و نعمت خواره بین اینت نعمت و اینت نعمت خوارگان. ناصرخسرو. ازین خوان خوب آن خورد نان و نعمت که بشناسد آن مهربان میزبان را. ناصرخسرو. گربه را شکم از نعمت او چهار پهلو شدو از پهلوی او آگنده یال و فربه سرین گشت. (مرزبان نامه) ، عطا. (غیاث اللغات) (از ناظم الاطباء) (از آنندراج). بخشایش. انعام. (ناظم الاطباء). منت. (منتهی الارب) (آنندراج). عطیه: احمد زمین بوسه داد و بر پای خاست و گفت بنده را زبان شکر این نعمت نیست. (از تاریخ بیهقی ص 269). امیر احمد را گفت به شادی خرام و هشیار باش و قدر این نعمت بشناس. (تاریخ بیهقی ص 272). اگر وی را مشغول دارند شخص امیر ماضی... را در پیش دل و چشم نهد و در نعمتها و نواختهای گونه گون و جاه و نهاد وی نگرد. (تاریخ بیهقی ص 333). به نام و نعمت ایشان بزرگ نام شدی چنال گشتی از آن پس که بوده بودی نال. (از حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی). پر فایده و نعمت چون ابر به نوروز کز کوه فرودآید چون مشک مقطر. ناصرخسرو. در جهان این دونعمتی است بزرگ داند آن کس که نیک و بد داند. مسعودسعد. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمتی شکری واجب. (گلستان سعدی) ، نیکی. آنچه از نیکوئی که در حق کسی کرده شود. (از منتهی الارب) (از آنندراج) : بنده فرمانبردار است و آنچه جهد باید کرد و بندگی است بکند تا حق نعمت خداوند را شناخته باشد. (تاریخ بیهقی ص 381). گروهی را پیراهن نعمت پوشانیده. (تاریخ بیهقی ص 383). حق نعمت شناختن در کار نعمت افزون دهد به نعمت خوار. نظامی. ، نعیم. (منتهی الارب) (از ترجمان القرآن). آسایش. (غیاث اللغات) (مهذب الاسماء) (ناظم الاطباء). ناز. (غیاث اللغات) (مهذب الاسماء) (آنندراج) (منتهی الارب). نکوئی. (غیاث اللغات). نیکی. فراخی. خصب. خیر. برکت. رجوع به نَعمَه شود: ای لک ار ناز خواهی و نعمت گرد درگاه او کنی لک و پک. رودکی. نعمت فردوس یک لفظ متینش را ثمر گنج بادآورد یک بیت مدیحش را ثمن. منوچهری. بلا و نعمت و اقبال و مردمی و ثنا بری و آری و توزی و کاری و دروی. منوچهری. همواره همیدون بسلامت بزیادی با دولت و با نعمت و با حشمت و شادی. منوچهری. امیرالمؤمنین در نعمت و راحت ترزبان است به شکر الهی. (تاریخ بیهقی ص 308). و زعم امیرالمؤمنین آن است که عنایت خدای تعالی در هر دو صورت نقمت و نعمت بر او بسیار است. (تاریخ بیهقی ص 309). یکی را می دهی صد گونه نعمت یکی را نان جو آغشته در خون. باباطاهر. تیر او باد عز و نعمت و ناز تا بتابد بر آسمان بر تیر. (از حاشیۀ فرهنگ اسدی نخجوانی). نعمت عالم باقی چو مرادادی چون براندیشم ازین بی مزۀ فانی. ناصرخسرو. تا نبری ظن که مگر منکر است نعمت آن عالم را بومعین. ناصرخسرو. و در بهشت نعمت بسیار است و شراب بهترین نعمتهاء بهشت است. (نوروزنامه). و اول نعمتی که خدای تعالی بر من تازه گردانید دوستی پدر و مادر بود. (کلیله و دمنه). کیست که از نعمتهای دنیا شربتی به دست او دهند که سرمست و بی باک نشود. (کلیله و دمنه). درخصب و نعمت روزگار می گذاشت... بطر آسایش و مستی نعمت بدو راه یافت. (کلیله و دمنه). و این مدت به امید نعمت جاوید بر وی کم از ساعت گذرد. (از کلیله و دمنه). سگان را نعمت و ما را تحسر خران را دولت و ما را تمنا. جمال الدین. ز جمله نعمت دنیا چو تندرستی نیست درست گردد این گر بپرسی از بیمار. ادیب صابر. هر آنکس که کفران نعمت کند به حرمان نعمت شود مبتلا. کمال اسماعیل. نعمت از دنیا خورد عاقل نه غم. مولوی. هر که نداند سپاس نعمت امروز حیف خورد بر نصیب رحمت فردا. سعدی. دوست مشمار آنکه در نعمت زند لاف یاری و برادرخواندگی. سعدی. ، محصول. حاصل ارضی چون گندم و جو و حبوب و میوه. محصولات ارضی. (یادداشت مؤلف) : چاچ ناحیتی است... با مردمانی غازی پیشه... و توانگر و بسیارنعمت. (حدود العالم). بالس، ناحیتی است اندر میان بیابان، جائی است بسیار کشت و برز وکم نعمت. (حدود العالم). جرمنکان جائی است کم نعمت و اندک خواسته. (حدود العالم). فاقۀ کنعان دهد خساست بغداد نعمت مصر آورد صفای صفاهان. خاقانی. ، آسودگی. تن آسانی، سرور. شادمانی. (از منتهی الارب) (از آنندراج). - شاکرنعمت، مقابل کافرنعمت. - کافرنعمت، که کفران نعمت کند. که حق نعمت نشناسد و نگزارد: طایفه ای هستند براین صفت که بیان کردی قاصرهمت و کافرنعمت. (گلستان سعدی). - ناز و نعمت. رجوع به ناز شود: فی الجمله پسر را به ناز و نعمت برآوردند. (گلستان سعدی). - ولی نعمت، نیکوکار. آنکه درباره شخص نیکوئی می کند. (ناظم الاطباء). که حق نعمت برکسی دارد که او را پرورانده و روزی داده باشد
قریه ای است در اردن ّ و قبرابوعبیده بن جراح در این مکان است. ’مهلبی’ گوید که عمتا در وسط ’غور’ قرار دارد و در آن تیرهای نیکو می سازند و فاصله عمان تا عمتا دوازده فرسخ و از عمتا تا طبریه نیز دوازده فرسخ است. (از معجم البلدان)
قریه ای است در اُردن ّ و قبرابوعبیده بن جراح در این مکان است. ’مهلبی’ گوید که عمتا در وسط ’غور’ قرار دارد و در آن تیرهای نیکو می سازند و فاصله عمان تا عمتا دوازده فرسخ و از عمتا تا طبریه نیز دوازده فرسخ است. (از معجم البلدان)
نعمت اﷲ تتوی (میر...) از پارسی گویان هندوستان است، او راست: عنان خرج هر آنکو به وقت دخل نداشت چو ماه چارده خود را به کاستن دارد. (از مقالات الشعراء ص 819)
نعمت اﷲ تتوی (میر...) از پارسی گویان هندوستان است، او راست: عنان خرج هر آنکو به وقت دخل نداشت چو ماه چارده خود را به کاستن دارد. (از مقالات الشعراء ص 819)
نعمت اﷲ سیوستانی (میر...) از پارسی گویان هند است. او راست: دل درون سینه ام در یاد لعل او طپید ماهی لب تشنه سوی چشمه می خواهد کشید. (از مقالات الشعراء ص 817)
نعمت اﷲ سیوستانی (میر...) از پارسی گویان هند است. او راست: دل درون سینه ام در یاد لعل او طپید ماهی لب تشنه سوی چشمه می خواهد کشید. (از مقالات الشعراء ص 817)
منسوب به شاه نعمت اﷲ ولی ماهانی کرمانی. پیرو شاه نعمت اﷲ ولی. رجوع به نعمهاﷲ ولی (شاه...) شود. - نعمتی و حیدری، نام دوفرقۀ غوغا که در غالب شهرهای ایران بوده اند. فرقۀنعمتی پیروان شاه نعمهاﷲ ولی بوده اند و فرقۀ حیدری پیروان طریقت شیخ حیدر زاوجی ولی. (یادداشت مؤلف). و اغلب این دو فرقه با هم به نزاع برمی خاستند و اوضاع شهر را آشفته می کردند و جنگ و نزاع نعمتی و حیدری برای مخاصماتی که منشاء منطقی درستی ندارد و از تعصبات عوام سرچشمه گیرد مثل شده است، مانند شیخی و بالاسری. رجوع به حیدری شود
منسوب به شاه نعمت اﷲ ولی ماهانی کرمانی. پیرو شاه نعمت اﷲ ولی. رجوع به نعمهاﷲ ولی (شاه...) شود. - نعمتی و حیدری، نام دوفرقۀ غوغا که در غالب شهرهای ایران بوده اند. فرقۀنعمتی پیروان شاه نعمهاﷲ ولی بوده اند و فرقۀ حیدری پیروان طریقت شیخ حیدر زاوجی ولی. (یادداشت مؤلف). و اغلب این دو فرقه با هم به نزاع برمی خاستند و اوضاع شهر را آشفته می کردند و جنگ و نزاع نعمتی و حیدری برای مخاصماتی که منشاء منطقی درستی ندارد و از تعصبات عوام سرچشمه گیرد مثل شده است، مانند شیخی و بالاسری. رجوع به حیدری شود
دهی است از دهستان سیارستاق بخش رودسر شهرستان لاهیجان، در 14هزارگزی جنوب شرقی رودسر و 6هزارگزی جنوب راه رودسر به شهسوار، در جلگۀ معتدل هوای مرطوبی واقع است و 226 تن سکنه دارد. آبش از نهر پلرود تأمین می شود. محصولش برنج و چای و لبنیات و شغل اهالی زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2)
دهی است از دهستان سیارستاق بخش رودسر شهرستان لاهیجان، در 14هزارگزی جنوب شرقی رودسر و 6هزارگزی جنوب راه رودسر به شهسوار، در جلگۀ معتدل هوای مرطوبی واقع است و 226 تن سکنه دارد. آبش از نهر پلرود تأمین می شود. محصولش برنج و چای و لبنیات و شغل اهالی زراعت و گله داری است. (از فرهنگ جغرافیائی ایران ج 2)
